Tante Hans was de ongelooflijk lieve tante van mijn man, Maarten. Hij had een hele bijzondere band met haar en ik mocht - in mijn hoedanigheid van aanhangsel - daarvan meegenieten. Tante Hans was ruim tien jaar ouder dan Maarten's vader waardoor het contact tussen haar en Maarten meer iets weg had van een grootouderlijke relatie. Ze zagen elkaar vaak en graag.
Ook ik was erg op haar gesteld. Ze was niet alleen lief en dol op Maarten, maar kon waanzinnig lekker koken. Het water loopt mij nu nog in de mond als ik denk aan haar draadjesvlees, snijbonen en aardappelen (voor aardappelen, hoe dan ook klaargemaakt, kan je me 's nachts wakker maken). Maar daarnaast was zij oprecht geïnteresseerd in anderen en in de wereld om haar heen zonder klaar te staan met een oordeel. Tante Hans was tot aan het eind levenslustig en actief en .... was gek op handwerken.
Toen ik tante Hans voor het eerst leerde kennen had ik al jaren niet gehandwerkt. Vroeger borduurde ik veel en mocht ik ook graag haken. Als tiener naaide ik zelfs mijn eigen kleding! Hoewel niet alle kledingstukken even goed lukten, had ik er wel plezier in. Ik ben nog naar een feest geweest met een zelfgenaaid oversized overhemd (cut me some slack, dit waren wel de 80's), waarvan de boord asymmetrisch was ingezet. Ik mag van geluk spreken dat in die periode geen vriendschappen zijn gesneuveld!
In mijn studiejaren bleek het werken aan een merklap toch wat moeilijker te combineren met bier gooien in de societeit en patatjes oorlog om 3 uur 's nachts dan je in eerste instantie zou denken. De eerste keer dat ik met een haakwerkje bij tante Hans op de bank zat, was dan ook voor het eerst in vele jaren. Maar ik had de smaak absoluut weer te pakken. Na die eerste keer heb elkaar vele uren gezelschap gehouden. Tante Hans met een patchwork klus en ik met een merklap.
Enkele jaren geleden overleed tante Hans en ze liet mij een een enorme hoeveelheid handwerk spullen na. Ik heb dozen vol met patchwork lapjes, breinaalden, garen, borduurringen en veel meer. Ik had geen idee of ik deze nalatenschap ooit zou gebruiken, maar toen ik met Travelher begon, viel alles op zijn plek. Ik haal dagelijks wat uit de doos van tante Hans, een lapje, naalden of -zoals vandaag - biasband.
Werkend aan mijn nieuwe serie reistasjes was ik op zoek naar een biasband dat past bij deze vintage Japanse obi. Ik had alleen felle kleuren, maar tante Hans had deze donkergroene biasband! Ik ben er blij mee. Het geeft me het gevoel dat we Travelher samen zijn begonnen. Maar het heeft ook nadelen, want als ik een naaifoutje heb gemaakt en geen zin heb om het uit te halen, hoor ik haar stem:"doe maar wel Monique, want je blijft het altijd zien!".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten